Szkoła nie pokazuje, jak można się rozwijać poza nią. A przecież uczniowie, nawet siedząc na lekcji w klasie, bardzo często są daleko poza szkołą. W epoce komputerów, a zwłaszcza smartfonów, trudno pozostawać tylko w tym miejscu, w którym się aktualnie przebywa. Najłatwiej jest w takim wypadku wyłączyć wi-fi i zakazać używania sprzętu ICT. Tylko czy w ten sposób pozyskamy naszych podopiecznych? Wszak oni są tubylcami w tym świecie- a tymczasem my możemy im zaoferować jedynie kolorowe paciorki. Szkoła nie wspiera ani tych, którzy umieją więcej ani tych, którzy zmagają się ze swoimi deficytami. A przecież jej kluczowym zadaniem jest personalizacja. Zgodnie z podstawami programowymi należy rozpoznawać i dostosowywać ofertę edukacyjną do potrzeb i możliwości każdego ucznia. Najczęściej można w tym miejscu u słyszeć pytanie – jak to zrobić w przypadku 30 uczniów w klasie!? A jeśli byłoby ich troje, to byłoby można? Tak? To postarajmy się w takim razie przynajmniej o trzy zróżnicowane ścieżki pracy i proponujmy je z jednej strony tym najlepszym, z drugiej tym najsłabszym i tym, których w klasie mamy najwięcej.
A może warto zrobić to, na co jest naszym kluczowym społecznym wyzwaniem – kształtujmy umiejętności współpracy. Zaproponujmy więcej działań zespołowych, w których słabsi będą się uczyć od tych którzy wiedzą i potrafią więcej, a zdolni pracując z innymi będą mieli okazję wykorzystywać pełne spektrum swoich możliwości. Tymczasem skupianie się głownie na przygotowaniu uczniów do prawidłowego rozwiązywania testów, a to nie tylko błąd, wręcz utrudnianie dobrego przygotowania do… poradzenia sobie na egzaminie zewnętrznym. Uczeń się uczy, kiedy odczuwa potrzebę uczenia się. Kiedy widzi, że nauka i jego pobyt w szkole jest po coś. Kluczem jest więc wsparcie rozwiązań i sposobów, które pomagają rozwijać się i realizować swoje pasje, a nie jedynie zapamiętywać jedynie słuszne treści i posłusznie ćwiczyć serie przydatnych jedynie na egzaminach algorytmów.