Trzecia dekada XXI wieku to czas, w którym najprawdopodobniej dojdzie do zasadniczego przełomu w organizacji pracy szkół. Co ciekawsze rewolucji tej dokonają nie dorośli, ale ich dzieci. W zasadzie przeprowadzają ją już od dłuższego czasu. Dzisiejsza szkoła to arena powtarzających się paradoksów. Z jednej strony zakłada kształcenie indywidualnych, kreatywnych oraz przedsiębiorczych osobowości, z drugiej podporządkowuje wyniki kształcenia narzuconym odgórnie standardom, badanym przy pomocy zuniformizowanych narzędzi, które w gruncie rzeczy potwierdzają nie tyle zakres oraz poziom osiągnięć uczniów, ale zgodność podanych przez nich odpowiedzi z oczekiwanymi wynikami bądź zakładanymi procedurami myślenia. I choć przez długi czas egzaminy zewnętrzne były daleko lepsze od rozwiązań, które stosowano u zarania systemu, to w dalszym ciągu, a ostatnio w sposób szczególny, mamy do czynienia tylko z testem, który bada to, co bada, a nie z narzędziem, który pozwala uczniowi zrozumieć kim jest, za co może się lubić i nad czym warto, żeby popracował. Świat, w którym funkcjonuje współczesna szkoła nieustannie i w coraz bardziej radykalny sposób się zmienia. Z jednej strony dotyczy to dostępu do informacji. Z drugiej rozwijających się możliwości jej przetwarzania. Z trzeciej modyfikacji relacji społecznych powodowanych w znacznym stopniu powszechnym użytkowaniem narzędzi ICT. Czwarty kontekst to rosnąca dominacja sztucznej inteligencji, powodująca, że już dziś uczniowie kombinują jakby tu zlecić ChatGPT pisanie swoich prac czy rozwiązywanie zadań zleconych przez nauczycieli. Wspomnianych zmiennych jest krocie. Świat po prostu się zmienił. Don Tapscott w swojej książce „Cyfrowa dorosłość: Jak pokolenie sieci zmienia nasz świat” napisał: „Żyjemy w niezwykłych czasach – po raz pierwszy w historii ludzkości pokolenie, które dopiero wkracza w dorosłość, może nas nauczyć, jak przygotować świat na przyszłe wyzwania”. W efekcie wyróżnił osiem cech pokolenia dzisiejszych uczniów, które trzeba uwzględnić przy tworzeniu nowej edukacji. Są to: wolność, dopasowanie do swoich potrzeb, baczna obserwacja, wiarygodność, współpraca, rozrywka, szybkie tempo i innowacyjność. Tłumaczenie uczniom faz rozwoju pantofelka to już zdecydowanie za mało.